Fly like an eagle

27 feb: In Puerto Viejo een hostel gezocht en hier onze tijd verder doorgebracht. Voor avondeten viel ons op dat ze overal vegetarische gerechten hebben staan. Het eerste land wat dat heeft, het bevalt me nu al. Ik had een heerlijke, goed gekruide soya burger. Dat was lang geleden. Het plaatsje is vrij hipppie achtig met veel surferstypes. Leuk om gezien te hebben, maar niet echt een plek waar wij nou heel lang hoeven te zitten. We gaan het zien.

28 feb: En we begonnen de dag weer met regen, surprise surprise. Het toch al niet zo bruisende dorpje lag nu helemaal op z'n gat. Na een lunch in een vrij somber tentje pakten we onze spullen om de bus te pakken naar San Jose. Niet dat San Jose nou zo bijzonder schijnt te zijn maar vanaf hier kan je makkelijk naar andere plekken.

1 maart: Omdat we er toch zijn doen we uiteraard weer een tourtje door San Jose. En het is waar wat ze zeggen. Er is niet heel veel te zien.

2 maart: Aangezien mijn darmen nog steeds een beetje moeten bijkomen, nemen we de middagbus ipv die in de ochtend. Hiermee gaan we naar Monteverde. Aan alle toeristen informatiestandjes is wel te zien dat het hier speciaal voor toeristen is opgezet. Snel nog even boodschappen gedaan en op naar ons hostel wat er van de buitenkant best schattig uit zag. De binnenkant bestond vooral uit houten planken en een dak van golfplaten. Vlak nadat we binnen waren barstte de hemel open en vooral de storm los. Vooral de golfplaten daken maakten het een heel spannend en vooral koud tafereel. De douche hier is wel warm maar geeft maar een paar kleine straaltjes waardoor je weer afgekoeld bent voordat je bent opgewarmd. Daar lag ik dan onder meerdere dekens met al m'n kleding aan. We gingen toch naar de tropen!? :-S

3 maart: 'Ach, zo'n stormpje zal de volgende dag wel zijn opgehouden'. Helaas, nog steeds heftige wind en af en toe regen. Geen weer om lekker de natuur in te gaan. Ook ik ben dan nu, in de voetsporen van Desi, begonnen met lezen.
Het symbool van Costa Rica zijn de kikkers en schildpadden. We wisten dat we de schildpadden gingen missen aangezien die er maar een paar maanden per jaar zijn. Al mijn hoop was dus gevestigd op de kikkers. Na wat zoeken op het internet bleek dat die dingen eigenlijk onvindbaar zijn in de natuur. Dan toch maar naar ons eerste dierenpark, een ranarium voor kikkers. Hier hebben we verschillende kikkers, achter glas helaas, gezien. Mijn favoriet is een klein rood kikkertje met blauwe poten. Ook wel de blue jeans frog genoemd. Ik bleek het in een verspreking eerder de blue legging te vinden. Thuis hebben we ff gezeten waarna we weer de opkomende storm gingen trotseren om de kikkers by night te bewonderen. Het symbool van Costa Rica, the red eye frog, zou dan beter te zien zijn. Nou die beestjes zaten nog steeds waar ze 's middags ook zaten en bleven met dit weer lekker in hun slaap. Geef ze eens ongelijk. Terug naar ons koude hutje wat er uit zag als een sauna maar aanvoelde als een vriezer doordat nergens de wind werd tegengehouden. Op een gegeven moment zag ik de gordijnen in onze slaapkamer horizontaal naar voren komen. Hier een deken voor gehangen waardoor de tocht wat minder werd. Ook maar wat op en neer gesprongen voordat ik ging slapen zodat ik het wat warmer zou hebben. Heel enthousiast zijn we nog niet en dan te bedenken dat we in het goede moment van het jaar zijn, normaal is dit nooit nu... Fijn.

4 maart: Rustig zaten wij aan het ontbijt waarna de receptie jongen zei:'jullie vertrekken vandaag he'. Oh ja dat waren we vergeten te zeggen, we willen graag een nachtje langer blijven. 'Ja maar we zitten vol'. Oh, daar ging onze planning. Eerst dus inpakken en opzoek naar een ander hostel. Nu zowaar 1 met een dak en ramen die dicht kunnen. Eigenlijk wilden we nog gaan hiken door het park maar hier was nu geen tijd meer voor aangezien we 's middags dé attractie van Costa Rica gingen doen... De canopy/zipline tour! Daarbij vlieg je aan een kabel over de top van de jungle. Of ik er zin in had weet ik niet, maar ik kon toch niet dit land verlaten zonder het te doen.
Netjes met een busje opgehaald waarna we allemaal in de tuigjes moesten en een helmpje op kregen. Na een korte uitleg gingen we al snel de eerste zipline over.
-Ga zitten in je tuigje
-Buig je knieen
-Voeten gekruist
-Linker arm aan je tuigje voor je
-Rechter arm aan de kabel (met handschoenen aan uiteraard) en een ringetje van je duim en wijsvinger maken
-Wil je remmen dan trek je jezelf als het ware omhoog
Daar gingen we dan, en eigenlijk was het heel relaxt. Iedereen kabbelde over de eerste paar ziplines. In een vlot tempo begeleid door 5 mannetjes ging iedereen achter elkaar door. Af en toe wat lopen en dan gingen we weer. Deze keer moesten we 2 aan 2 waarbij Desi d'r benen om mij heen moest slaan. Jiehooeeee, over een heel diep dal vlogen we naar de overkant. Aangezien dit het cloudforest heet zag je mooie regenbogen langs je heen gaan, door al het vocht in de lucht.
Na een aantal lines die steeds langer en sneller werden kwam de Tarzan swing. Nou deze vrije val was toch nog iets te veel voor mij. Wel hebben we hele leuke opnames van Desi die de sprong wel aandurfde. Hier en daar weer een zipline waarna de laatste kwam. Deze heet de superman, ik vind het eerder een fly like an eagle. Je hangt namelijk aan je rug en voeten en zweeft als een vogel naar de overkant. Deze zipline was maar een kilometer lang, pfff. Ik dacht of ik nou zittend of liggend over dat ding ga maakt ook niet meer uit, dus superman, here I come... :-S
Het eerste stukje was nog goed te doen, maar na ongeveer 100 meter begon te afgrond. Ik probeer niet zoveel te vloeken, maar *piep* *piep* *piep* WAT WAS DAT HOOG! 180 meter boven de grond en niets wat je er aan kon veranderen. De wind die je nog wat extra liet wiebelen maakte het er ook niet beter op. Bij alle andere ziplines kon je nog remmen bij de aankomst. Bij deze kon dat echter niet. Met een nood vaart kwam ik aanvliegen waarna ik gelukkig de stop in de kabel al zag zitten... BOEM! In een keer werd je afgeremd waarna je nog een aantal meters door schoot en de mannetjes je wisten op te vangen. WHOW! Bij de andere lines kon ik nog aardig om me heen kijken, maar bij deze was dat echt te eng. Bij aankomst stond Desi op me te wachten die uitriep dat ze dit echt enger vond dan de Tarzan swing. Kan je nagaan! Met de adrenaline nog in onze benen gingen we weer naar huis om hier rustig van bij te komen.

5 maart: we kunnen natuurlijk niet uit monteverde vertrekken voordat we door het park zijn gelopen. De entree was maar liefst 18 dollar alleen voor een wandelingetje. Als je er een gids bij wilde was je het dubbele kwijt. In Costa Rica hebben ze de kunst van het toeristen afpersen goed begrepen. Het park is een cloudforest park wat betekent dat je constant door de mist loopt. Een mooi groen park en door goed op te letten wat andere gidsen zeggen hebben we ook nog spidermonkeys gezien. Een rode brug met uitkijk op een stukje bos was het hoogtepunt. Na afloop zijn we nog langs een hummingbirdgarden geweest. Hier hangen ze flesjes suikerwater op waardoor ze massaal komen aanvliegen. Mooie groene en blauw/paarse vlogen vlug langs je heen. Ook was er een hele kleine grappige die overal tussendoor vloog. Verder zat er ook een klein bol geelig vogeltje wat ik eerder op een mus vond lijken. De hordes nederlanders om ons heen (zoveel zijn we er nog niet eerder tegen gekomen) bleken echter precies de naam van dit beestje te weten en niet zo geamuseerd te zijn met mijn opmerking. Oepsie, haha.
's middags genoten van een lekker broodje met knoflookboter, daar maak je ons blij mee. Daarna de bus gepakt naar het dorpje Alajuela. Vanaf hier kan je makkelijk naar de vulkaan Poas wat we morgen zullen doen.

Nog 1 dagen en we zijn alweer 4 maanden onderweg. Wat gaat de tijd toch snel en zelfs het einde komt al in zicht. Ik moet nog wat keuzes maken maar waarschijnlijk kom ik over iets meer als een maand weer terug.
Mensen vragen vaak of je iets mist, of dat je al vol zit met herinneringen of ervaringen. Het reizen gaat ons nog prima af al vinden we toch ook wel dat we nu al echt een lange tijd weg zijn. Het enige wat ik af en toe mis (zeker als je zo een beetje ziek bent) is een vaste eigen plek, met een goede matras en een warme douche. Verder kijken we nog steeds uit naar de landen waar we naar toe gaan en ook weer naar ons laatste landje... Nederland!
Ik moet zeggen dat ik heel benieuwd ben naar wie nou eigenlijk allemaal mijn blog leest. Dus laat eens een berichtje achter of alleen je naam zodat ik een beetje een indruk krijg. Ben ik heel benieuwd naar!
Tot snel!