Chinchina chinchina chinchina-na-na

27 jan: mijn pinpas was in een keer geblokkeerd omdat ik in het buitenland zit, ja pas 2 maanden, maar goed. Daardoor moesten we eerst nog een extra keertje pinnen en redden we net de eerste bus naar Manizales niet meer. Dan nog maar even zitten bij de dunkin donuts, en na eerst uiteraard weer naar de verkeerd bus te zijn gestuurd zaten we uiteindelijk dan toch echt in de goede. Best een mooie rit door de bergen. Aan mijn linkerhand een prachtige zonsondergang over de vallei en aan mijn rechterhand vrouwenhandel, martelingen en kidnappingen in weer een verschrikkelijk uitgekozen film. Hoe krijgen ze het elke keer weer voor elkaar. De route was dus door de bergen en bestond alleen maar uit bochten, echt alleen maar. Na een uurtje was ik er al aardig klaar mee en na 4 helemaal. Bijkomend detail is dat Desi en ik nu toch ook wel officieel aan de diarree zijn. Bij een korte stop kreeg Desi nog een limoen in d'r handen gedrukt als remedie tegen mijn misselijkheid... Ehm?
Alles bij elkaar was dit echt de verschrikkelijkste reis tot nu toe. Onze taxi naar het hostel deed het niet minder rustig en ik kwam als een vaatdoek bij het hostel aan.

28 jan: vandaag hebben we heerlijk te eten gehaald in een supermarkt waar ik helemaal happy van werd. Allerlei heerlijke producten, zelfs patak (Indiaas eten) hebben ze hier. De Albert Hein is er niets bij, alles schoon en netjes uitgestald. Was misschien ook niet de goedkoopste maar ze hebben het toch maar wel hier in Colombia. Ook dit is weer een studentenstad die goed is ontwikkeld.
De rest van de dag bezig geweest met uitzieken.

29 jan: ondanks dat we nog niet helemaal lekker in elkaar zitten hebben we een tour naar een koffiefarm geboekt. Er werd voor ons geregeld dat we met een vrouwtje uit het dorp mee konden rijden. Deze vrouw sprak duidelijk en rustig Spaans dus daar hebben we leuk mee kunnen babbelen.
Bij aankomst werd ons gevraagd of we een kopje koffie wilden, tja daar kan je hier natuurlijk geen nee tegen zeggen. De locatie was prachtig en keek uit over de vallei. Na even gezeten te hebben begon de tour. We mochten zelf koffiebonen plukken en aan de hand van deze bomen werd het hele proces uitgelegd. We liepen rond over de plantage en eindigden boven bij een mooi uitkijk punt. Terug in het hotel mochten we nog de koffie proeven. Een lekker espressootje vers van de pers zonder suiker of melk. Nou ik weet het niet hoor, maar ik vond het niet te zuipen en vrij zuur smaken. De tour was gelukkig wel echt goed met als kers op de taart dat we een certificaat kregen van bekwaamheid of zo. Erg grappig gedaan. Vervolgens kregen we nog een lunch met veel rauwe groente en uiteraard nog 10 keer de vraag of we koffie wilden. Mwah.
De bazin van de farm kon ons naar het dorpje Chinchina brengen in haar koekblik op wieltjes. Hier moesten we ons een uurtje vermaken voordat we weer met dezelfde vrouw terug konden. Het was duidelijk te zien dat er hier niet vaak toeristen komen. Iedereen maar dan ook iedereen, mannen, vrouwen en kinderen keken ons zeer verbaasd aan, draaiden hun hoofd om als we langs liepen of waren uitgebreid aan het staren. Enigszins ongemakkelijk maar ook wel zeer komisch.
De beste koffiebonen gaan naar europa, de second best gaan naar het merk Juan Valdes met cafés hier in Colombia. Ons doel was om dit 's avonds nog even te gaan proeven helaas was dit al dicht en belandden we onbedoeld met een Colombiaan en een Zuid-Afrikaan in een Ierse pub. Niet echt een succes maar we hebben erg gelachen om elkaars gezichtsuitdrukkingen.