Chillen op de Antillen

5 april: een vriend van Nethanja waarbij ik sliep zette de airco op 16 graden. Brrrr, wat had ik het koud. Al mijn kleding over elkaar heen getrokken wat trouwens wel goed hielp tegen de muggen. 's ochtends heb ik aardig uitgeslapen waarna Nethanja me samen met een vriend op pad nam. Ik heb Nethanja trouwens nog niet aan jullie voorgesteld. Zij is familie van een vriendin van me en ondanks dat ze die familie helemaal niet kent was ze toch zo lief om me op te vangen. Wat een schat van een meid en mijn reddende engel aangezien ik anders in een duur hotel had moeten slapen. Begin van de middag gingen we naar het centrum, wat niet heel veel groter is als 2 straten. Ik heb een lekker broodje gegeten waarna Nethanja naar een afspraak moest. Zo was ik overgebleven met Rich, een typische 8,5. Rondleiden was niet z'n sterkste punt maar lijkt me ook lastig in zo'n klein stadje. Vervolgens gingen we naar een strandje wat sommigen al heel ver weg vonden, wel 6 min lopen ;-)
Een klein puntje strand met uiteraard genoeg zee om in te zwemmen. Ik weet niet zeker of wij dit in Nederland ook een strand zouden noemen. De rest van de middag heb ik een beetje geproefd van het Bonairiaanse leven. Nethanja moest nog van alles regelen waardoor ik de halve stad heb gezien en vooral verbaasd was door alle mensen die opeens een stukje meereden. De gesprekken gaan hier in het Papiamentu dus kreeg ik het meeste niet mee. Om 5 uur kreeg ik nog wat luxe resorts te zien waar we gelijk konden genieten van happy hour en de zonsondergang.
Nethanja is niet zo'n grote eter. Zij had nog wat restjes van haar lunch over die ik 's avonds heb opgegeten en samen met een broodje kon ik er weer tegen aan. Vanavond gingen we uit. Samen met een hele groep vrienden gingen we naar little havana. Aangezien iedereen Papiamentu sprak was het voor mij een beetje moeilijk om mee te komen maar 1 op 1 heb ik leuke gesprekken gehad. Nethanja was eigenlijk ziek dus op tijd gingen we weer terug naar huis.

6 april: om 9 uur stond madam alweer op de stoep. Vandaag gaan we op mijn aanvraag een tour over het eiland doen. Jeeeh! We rijden langs verschillende strandjes die bezaaid liggen met cilindervormige steentjes. 'Van de orkaan periode' wordt me verteld. Afgebroken stukken koraal die nu op het strand liggen. Dit geeft het een wat rauwer effect. Bij een trap naar het strand staat dat het 1000 steps zijn. Het zijn er echter minder dan 100. Nethanja wist het verhaal achter dit raadsel, waar ook mijn 3 andere tourguides zeer benieuwd naar waren. 'Als je uit het water komt en je hebt je duikspullen nog op dan voelt het als duizend stappen'. 'Is that it?!' was de reactie van de anderen. Haha, zo krijg je een beetje een beeld van hoe de dag verliep. Uiteindelijk kwamen we aan bij een prachtig uitkijkpunt over een soort vallei met een zandvlakte. Er stond nu echter nog water op de vlakte en de flamingo's die je hier normaal kunt zien waren er op dit moment natuurlijk weer niet. Vervolgens zijn we doorgereden naar het nationale park. Het park zijn we niet ingegaan omdat het entree kosten heeft, het kleine bijbehorende museum hebben we wel even bekeken. Volgende stop was voor het eten, ergens bij een huisje waarvan je maar moet weten dat het er zit. Als hoogtepunt kreeg ik bij de maaltijd een soort hartige cake, gemaakt van bruine bonen, mais en ik denk pompoen. Heel lekker.
Na een stop boven op een berg met een mooi uitzicht en christelijk monument vervolgde onze reis naar de andere kant van het eiland. Eerst naar een mooi zandstrandje waar iedereen volop aan het surfen was waarna de tocht verder ging langs de ruige zee. Langs de kant van de weg zijn nog overgebleven slaven huisjes. Kleine witte en oranje huisjes die zo groot zijn als een tent. Als laatste stopten we bij de zoutwinning. Grote vlakken roze zee met daarachter hoge witte bergen die een mooi contrast vormen. In een van die roze vlaktes zagen we zelfs nog wat flamingo's. Helaas wel ver weg maar het was een mooi gezicht. De blokken zout zijn grote doorzichtige steentjes gestapeld tot hoge bergen. Aan het eind van de dag was iedereen z'n telefoon leeg en gingen we maar snel naar huis.
Mijn matras moest nog omgewisseld worden aangezien de mensen waarvan ze hem geleend had terug kwamen van vakantie. Ik dacht dat we dat even snel zouden doen en liet mijn tas met oa antimug thuis. Uiteraard duurde alles weer langer dan gepland en zette de schemer in. Toen ik ook nog in slaap viel was het helemaal gedaan met de pret. Nou ja, de muggen hebben iig genoten. 's avonds is Nethanja met me meegegaan om wat te eten bij het restaurant Rumba. Haha dit keer een rumba zonder spierpijn. Op de terugweg kwamen we haar vrienden tegen waarmee we nog even op straat hebben gedanst. Ik begin ze nu eindelijk een beetje te leren kennen waardoor het een leuke avond was. De stad was echter vrij dood waardoor iedereen alweer vroeg terug was.

7 april: 's ochtends lag iedereen voor pampus en heb ik een beetje rond gehangen. M'n blog getypt, tas gepakt, met desi geappt en oude cornflakes uit Cuba gegeten. Om 2 uur bracht Nethanja me weer naar het vliegveld waar ik nog een lunch heb gegeten en me klaar heb gemaakt voor de enorme vlucht terug naar Curaçao. Deze vliegtuigjes hebben zelfs propellers op de voorkant en de motor klinkt als die van een Cubaanse auto. Maar zowaar, binnen een halfuurtje (de heen weg was nog korter) ben ik weer terug in Curaçao waar ik een taxi neem naar oom Siegfried en tante Warsje. Ik dacht dat ik een slaapplek had geregeld bij een vriendin maar dat ging last minute niet door en gelukkig waren deze mensen zo aardig om me op te vangen. 's avonds hadden zij bezoek van dezelfde mensen die ik op het vliegveld had gezien. Wat een toeval. Hier heb ik lekker gastvrouw kunnen spelen en genoten van een lekkere avond met live gitaarspel en heerlijke surinaamse pindasaus, dat heb ik gemist. Uiteraard weer veel dwarrelende muggen maar met mijn sfeervolle antimuggenpak kan ik alles aan. Mijn kamer is dit keer wel zo goed als mug vrij gelukkig.

8 april: 'Ellegien!' Mijn ogen sprongen open en mijn eerste reactie was 'yes'. Toch grappig dat mijn eerste reactie tegenwoordig in het engels is. Tante Warsje heeft me na een lekker ontbijt uitgelegd waar de halte was onder aan de berg en zo pakte ik dan de bus naar Otrabanda. Hier heb je het mooie uitzicht over de pontjesbrug en de gekleurde huisjes. Over deze brug liep ik rustig naar Punda. In mijn herinnering was dit deel veel groter (misschien doordat ik nog wat jonger was). En nu besefte ik me dat de mooie gekleurde huisjes eigenlijk alleen maar gevuld zijn met toeristen winkeltjes of restaurants. Na een lunch heb ik alle toeristische highlights volgens een publiek kaartje bezocht. Er is een grote synagoge/museum midden in dit centrum, maar met een entree van 10 dollar vond ik dit toch een beetje veel. Kan je nagaan wat wij inmiddels gewend zijn. Ook wil ik nog naar Kura Holanda maar dat werd vandaag te laat. Na een roti te hebben gehaald begon ik aan mijn weg terug. Ik nam een bus vanaf een ander punt maar verwachte dat hij dezelfde route zou rijden. De bus deed er voor mijn gevoel echter úren over en ik vroeg me af of dit wel goed ging. Uiteindelijk bleek deze bus dus een andere route te hebben maar kwam ik gelukkig wel bij dezelfde halte aan. Helaas gebeurde nu wat ik had willen vermijden... In het donker de weg terug zoeken. 'bij de T-splitsing rechts' is toch heel anders als je terug gaat. Maar zowaar in 1 keer het huis gevonden. 's avonds nog een beetje gepraat en weer op naar bed.
Het aftellen kan beginnen... Nog 3 nachtjes slapen (en 1 in het vliegtuig).

9 april: Ik werd wakker en probeerde mijn ogen open te krijgen. Waarom voelde mijn rechter oog zo zwaar aan? Toen ik in de spiegel keek zag ik een ooglid dat bestond uit 3 delen, bovenkant, bobbel en onderkant. Ja hoor, ik ben gestoken door een mug op mijn ooglid. Die antilliaanse muggen zijn echt de brutaalste van allemaal! Na mijn ontbijtje van muesli kon ik meerijden met oom Siegfried en tante Warsje naar de stad. Hier ging ik als eerste naar het Kura Hulanda museum. Een museum wat voornamelijk over de slavernij tijd gaat. Zelf noemen ze deze periode de black Holocaust. Een periode van ongeveer 400 jaar waarin slaven werden gemarteld en mishandeld. Ongelofelijk. Een interessant museum, al vind ik dat de informatie voorziening veel duidelijker kan. Na een lunch kreeg ik eindelijk contact met de mensen waar ik eigenlijk zou slapen. Nohraya zelf is in het buitenland, maar een vriend van haar, Fernando, neemt mij mee op sleeptouw. Na hem ontmoet te hebben, hebben we afgesproken dat hij me 's avonds komt halen, wat een service. Mijn originele plan was om naar het strand te gaan maar aan gezien in nu niet meer zoveel tijd heb besluit ik toch om naar de synagoge te gaan. Terwijl ik de synagoge in stap bedenk ik me dat ik volgens mij nog nooit een synagoge ben geweest. Deze is de oudste van geheel Amerika (noord, midden en zuid) die constant in gebruik is geweest. Mooie witte wanden, donker bruine meubelen en zand op de vloer. Dit om verschillende symbolische redenen. Er tegenover zit een klein schattig museum met allerlei leuke dingetjes en weetjes. Was de moeite waard. Hierna heb ik nog een beetje op een bankje gezet en maar besloten na mijn tocht van gisteren, om op tijd naar huis te gaan. Dit keer ging alles uiteraard vloeiend en werd ik zelfs voor de deur afgezet met een soort collectivo busje.
Thuis ging ik m'n tas pakken en 'eventjes' op bed liggen. Op dezelfde 'Ellegien!' van gisteren reageerde nu niemand haha. Toen ik wakker werd stond het eten al klaar en genoot ik van rijst, aubergine en de vleesvervangers van de Albert Hein. Ja ja, het is hier net Nederland. De blokker, en de appie, ze betalen hier zelfs nog met de Nederlands Antilliaanse gulden. De mensen kunnen Nederlands praten en zelfs het Nederlandse nieuws heb ik weer voorbij horen komen. Een leuke overgang waarbij ik langzaam weer kan wennen aan Nederland.
Om 8 uur stond Fernando dan voor de deur en reden we naar het huis van Nohraya. Zij heeft haar eigen appartementje achter het huis van haar moeder. Heerlijk ruim, wit en fris. 's avonds deden we gelijk een rondje door de stad. We begonnen bij 'Cinco'. Hier was ik vorige keer ook geweest maar bleek nu een beetje rustig te zijn. Verder vind ik het heerlijk hoe ze hier nog zonder schaamte de goude oudes draaien van T-Spoon, the Vengaboys en de Spicegirls. Ik lig elke keer in een deuk.
Na dit niet echt bruisende feestje gingen we naar Omundo. Wat meer een plek is voor bekakt Nederland, en dat klopt. Maar er was een goede pianist aan het spelen en een fantastische zangeres aan het zingen. Die pianist heeft ook een tijdje bij Crazy Pianos gespeeld. Zo werd het toch een gezellige avond.

10 april: mijn laatste volledige dagje op reis. Wat doe je dan, dan ga je chillen op de Antillen en lekker naar het strand. Zelf weer met de bus de weg gevonden. Af en toe moest ik ff wachten maar in principe werkt het systeem goed. Om nog even het ultieme vakantie gevoel te hebben moest ik er even een cocktailtje bij halen. Jullie hebben vast al de foto op facebook gezien. Lekker op een ligbedje half in de schaduw bracht ik daar de rest van de middag door. Toen het een beetje begon te schemeren ben ik maar naar huis gegaan, wat uitermate soepel verliep waardoor ik nog voor het donker thuis was. Hier een noodlesoepje met wat veggie eten van tante Warsje klaargemaakt en een beetje schoon gemaakt. 's avonds kwam Fernando me weer halen en gingen we terug naar het strand waar nu een feestje was. De strand tent Mambo is niet meer wat het geweest is. Cabana is nu the place to be. Altijd sfeervol zo'n feestje aan het strand en er waren veel mensen dus was gezellig. Daarna zijn we naar het TMF cafe gegaan. Jaja van TMF wat we in Nederland niet meer hebben. Hier was het karaokeavond wat afgewisseld werd met pop muziek. De een kon totaal niet zingen, de ander juist ontzettend goed. Als laatste zijn we lekker een patatje gaan eten bij een truc i pan. Een soort campertje waar je fastfood kan eten. Dat was een geslaagd laatste avondje.

11 april: De dag dat ik weer naar huis ga. Toch wel een beetje gek gevoel. Aan de ene kant ben ik heel blij dat ik weer naar huis kan, aan de andere kant zal ik dit relaxte leventje toch ook wel missen. Dan nog maar even genieten van de laatste zonnestralen en een duik in het zwembad bij Nohraya in de tuin. Na ook nog maar even het huis een beetje te hebben opgeruimd kwam Fernando me om 3 uur halen. Om 6 uur zou ik vliegen al werd dit echter 50 min later. Ik dus gelijk m’n ouders op de hoogte stellen dat ik later aan kwam.

12 april: Na echter een prima relaxte vlucht kwam ik eerder aan dan gepland. Nou ja, het zal wel. Na meerdere douane checks waar ik gelukkig elke keer mocht doorlopen kon ik mijn ouders en Liesbeth weer een knuffel geven. Ik ben ontzettend blij dat ons niets naars is overkomen en dat ik heb mogen genieten van zo’n prachtige reis. Eentje om noooooit meer te vergeten.