At the Copa, Copacabana!

30 dec: hoog tijd om weg te gaan uit dit regenachtige dorpje. Uitgezwaaid door het meisje van ons huis en een snelle snack van een tentje. Grappig is dat ze ook gemalen suikerriet verkopen als drankje. 1 zo'n stammetje erdoor en klaar is kees. 5 uurtjes in de bus, doen we ff. Onderweg hadden we een wortel en broodjes van 60 reals cent. Geen geld, we konden het haast niet geloven. Nu nog de goede bus vinden naar het hostel. Nou we hebben de hele straat inmiddels doorgelopen dus we herkennen het vast wel... Het duurt inmiddels toch wel lang, toch maar eens vragen. 'Larangeiras, daar zijn we allang vooorbij'. Ach dan doen we gewoon een extra stadstourtje en gaan we op de terugweg er uit. Uurtje meer of minder maakt ook niet meer uit.
Even een snelle maaltijd bij de Subway gegeten want 's avonds wilden we naar een sambafeest bij ons in de straat. De muziek was al vanaf ver te horen. Daar aangekomen leek het op twee omgebouwde huizen waar zalen in waren met verschillende muziek, barretjes ed. In de tuin was een band live aan het spelen. We horen ze wel, maar we zien ze niet. Later een trapje op gegaan waar we goed uitzicht hadden op de menigte. De band bleek gewoon op stoelen op de grond te zitten, geen podium of iets. De 8koppige band wist er wel een feestje van te maken. Iedereen kent ook elk liedje hier van het begin tot het eind wordt er meegezongen. Wij kenden er... Geeneen. Maar heerlijk genoten van de uitbundige sfeer die er hing. Later in de avond ging er een ander bandje in een klein zaaltje verder. Hele leuke afwisselende muziek, funk, samba, rock, pop alles door elkaar. Langzaam beginnen we wat brazilliaanse liedjes te herkennen. En uiteraard was er ook weer veel Pegode. Niet eens zo heel laat gingen we voldaan weer naar huis.

31 dec!: oudjaarsdag! Wat doe je dan, heel gevoelig naar Christus gaan?! Nee helaas te druk, kaarten waren al uitverkocht. Toen was de keus snel gemaakt. We gaan naar het strand :-D
Op straat was niets te merken van deze ouwejaarsdag. Drie knalletjes heb ik denk ik gehoord. Het is weer dat he het weet, anders zou je het niet doorhebben. Nog even langs de winkels gelopen want ik had nog geen witte outfit, de traditie hier. Vervolgens koopt Desi echter een wit truitje en was zij zo lief dat ik die aan mocht. Iedereen blij. Weer lekker liggen zweten op Ipanema, dit keer maar tussen de homo's gaan liggen. Inmiddels is het echter zo druk op het strand dat de verschillende zones niet echt meer heel duidelijk zijn. Vanaf 18.00 uur heb je een speciaal kaartje voor de metro nodig. Wij waren natuurlijk weer eens te laat met beslissen waardoor de kaartjes uitverkocht waren. Dit betekend dat wij voor 18.00 u al naar Copacabana moesten. Nadat we thuis kwamen van Ipanema hebben we ons dus in een sneltreinvaart omgekleed en opgetut. Om deze tijd was nog lang niet iedereen opgedirkt en kregen wij zelfs een applause toen we langsliepen. De tijd tikte echter aardig door en we gingen 18.00 uur niet redden. Dat werd rennennnnnnnnn! Hahaha ik lag helemaal dubbel, je had ons moeten zien. Snel Desi door het poortje, toen ik... Saldo op... Potverdorie. Snel geld er op zetten en ook ik was door het poortje. Pfiewwwww... Omkijkend beseften we ons dat verder niemand anders haast had en iedereen nog relaxt door de poortjes ging, hmmmm. Nou ja, wij waren er iig.
Gaan we lekker wat eten in de buurt van het strand. Wel opvallend dat alle winkeltjes dicht zijn. Alle restaurants gingen ook dicht. Hadden ze dat er niet bij kunnen vertellen. In zo'n snackding maar een broodje gehaald en gelukkig nog een leeg bankkje gevonden. Heel sfeervol. Na wat rondgelopen te hebben kwamen we eindelijk de straat tegen met al het streetfood. Een pannenkoekje kan vast geen kwaad. Van tapioca meel dat is apart. Dat was het zeker, en niet weg te krijgen. Copacabana liep inmiddels al aardig vol met mensen in het wit gekleed. Na een wandelingetje over het strand kwamen we uit bij het podium. Een braziliaanse jongen was aan het zingen en af en toe werd er een dansje bij gedaan. Leuk om even te zien maar om nog 3 uur aan de waterrand te staan waar het steeds drukker werd zagen we niet zitten. Even gaan zitten op het zand aan de achterkant van het podium. Hier wist een groep ons te vertellen dat je voor goed geluk om 12 uur door 7 golven moet springen. Ohw, dat gingen we toch niet doen met onze mooie kleerdjes aan, morgen maar. Daarna probeerden we om te lopen naar de andere kant van het podium, de straat kant. Poeh dat werd drukker en drukker, wat een chaos. Hoe ver we ook keken, rustiger werd het er niet op. Ergens aan de zijkant onder een boom vonden we een plekje waar we enigszins konden staan. Een leuke band was aan het optreden en de 5 miljoen braziliaanen om ons heen schalkten uit volle borst mee. Gelukkig deden ze ook een mix van de internationaal bekende brazilliaanse nummers (ik denk voor alle toeristen). Daar gingen we dan... Chechevereche! Chuchacha chu chacha! Nossa kan daarentegen echt niet meer haha.
Daar stonden we dan met ons smirnofje wat we nog snel even bij een supermarkt hadden gehaald. 'Hoe tellen we eigenlijk af in het brazilliaans?!' ach we roepen wel wat. Daar gingen we dan met z'n allen van 10 tot 1 waarna de cola en het bier de lucht vulde samen met een luid gejuich! Happy new year! Ook voor jullie allemaal trouwe lezers!
Gelijk daarna begon het gigantische vuurwerk wat vanaf meerdere boten in de zee werd afgevuurd. De hele lucht boven de kustlijn vulde zich met het meest prachtige vuurwerk. Op een gegeven moment was de hele lucht gevuld met als het ware hele kleine lampjes, geweldig! Het bleef ook maar doorgaan ongelofelijk. Op de achtergrond hoorden we opzwepende filmmuziek afgewisseld met vrolijke muziekjes zoals 'at the copa, copacabana', 'abc it's easy as', en nog zo'n bekend samba liedje waar ik ook met de balletschool op heb gedanst.
Ja was een mooi feestje! Na 12 uur kwam er een zeer enthousiaste brazilliaanse zangeres met een soort soca stijl muziek. Hier en daar waren er al wat kleine opstootjes geweest dus we besloten om niet lang te blijven. Heel langzaam liepen we copacabana uit. En wat doe je dan als je geen metro ticket terug hebt... Achter de stoet mensen aanlopen. Hey opeens kwamen we uit bij een busstation. 'gaat deze bus naar Larangeiras?' Ja dat ging die, nou dat waas snel geregeld. Een aantal mensen waren al aardig ver heen maar we zijn veilig thuis gekomen. Was een zeer geslaagde avond!

1 jan: het hostel had gelukkig het ontbijt een uurtje verlaat. En wat doe je dan in de middag op 1 jan... Naar het strand :-D vandaag gingen we weer een stukje verder naar het goodlooking deel. Nou inmiddels zit iedereen volgens mij overal. En daar gingen Dees en ik dan hoor, over 7 golven springen. Helden dat we zijn gingen we natuurlijk wel dicht bij de kustlijn. Na een mooie zonsondergang, waar iedereen hier een applause voor geeft gingen we naar huis. Nog even wat te eten kopen voor vanavond. How het is natuurlijk 1 jan, niets open :-S dan maar weer wat eten bij de subway waar de rij door het hele restaurant kronkelde.

2 jan: er stond nog 1 heel groot punt op onze to do list. Het christus beeld! Desi was zo dapper om om 8 uur op te staan en in de rij te gaan staan. Een rij kan je het alleen bijna niet meer noemen, een slinger door de halve stad wel. Maar Desi was zo goed dat ze kaartjes heeft kunnen regelen voor 13.00 u. Wij daar naar toe en in het treintje. Boven aangekomen bleken we niet de enige. Nog een stukje de trap op en daar zagen we hem dan, het enorme beeld van Christ. Wat echter meer opviel waren de honderden mensen die zich in allerlei bochten wrongen om foto's te maken met christ. Wat een gekkenhuis hier, niet normaal. Ook heb je een prachtig uitzicht over de stad, als je de kans krijg om bij de railing te komen. Na wat foto's te hebben gemaakt was ik er wel weer klaar mee. Terug naar het treintje. En je raadt het al, ook hier stond weer een rij die de bocht om ging en de trap op naar christ. Uiteindelijk waren wwe eind van de middag weer terug. Wat practische boodschappen gedaan en eindelijk weer iets gehaald om te koken. Desi's spaghetti met spinazie en heel veel (iets te rauwe) knoflook.

3 jan: onze laatste dag in Rio. Nog even genieten van het strand... Dachten we. Maar we werden gewekt met regen en onweer. Gelukkig hebben we alles gedaan wat we wilden zien van Rio en ben ik blij dat het vandaag pas regent en niet de afgelopen dagen al.
...
En het bleef regenen en regenen. Na net aan Liesbeth te hebben verteld dat we ons niet snel vervelen, was vandaag toch een best saai dagje waarin we helemaal niets hebben gedaan. Wel lekkere maaltijdjes klaargemaakt. 's avonds ben ik druk bezig geweest met het opzoeken van braziliaanse liedjes. 1 liedje hoorde ik overal en ik wilde graag weten wat het was. 3 woorden uit het refreintje kon ik soort van nazingen. Na 4 mensen die me na mijn prachtige interpretatie niet verder konden helpen had ik er uiteindelijk een die wist wat ik bedoelde. Jeeh missie geslaagd! Daarna gingen we lekker slapen dachten we. Bij ons in de kamer lagen nu een aantal mensen uit SP. Deze mensen liepen rustig in en uit. Deden het licht aan en uit en waren vooral heel hard aan het praten. Stoor je niet aan ons. Nou goed, iedereen ligt laten we gaan slapen. Vervolgens begon het meest oorverdovende geluid wat je ooit hebt gehoord. Een boom omzagen is er niets bij. Wat kan die man snurken zeg, haleluja. Om 3 uur stond Desi naast m'n bed:'dit is toch niet normaal'. De blik op haar kop was echt goud waard, ik schoot gelijk in de lag. De vrouw van deze snurker begon af en toe ook met snurken. Op het moment dat Desi zei 'en dan gaat zij er ook nog met een contra ritme tegenin' kon je me opvegen. Bij de receptie vroegen we of er niet nog ergens anders een bed leeg was. Nope alles zat vol :-S terug naar onze bedden. Nou oordoppen gaan hier echt niet tegen op. Dan maar onze mp3 speler aan. Ook hier door heen hoorde je nog luid en duidelijk het geronk van deze vent. Gelukkig wist zijn vrouw hem later een aantal porrren te geven waardoor het beter. Hun vertrek 's ochtends was echter weer net zo rustig als hun aankomst :-S topnacht!