All I really know is that ... boom boom tjak

Zo wegens gebrek aan internet, computers ed krijgen jullie nu een hele rits blogs in 1 keer. Jullie kunnen dat vast prima zelf verdelen ;)

Daar zitten we dan weer, in een bus van de ene stad naar de andere met een geheel concert van lionel richie wat achter ons wordt afgespeeld.

4 jan: vandaag is de dag dat wij Rio gaan verlaten. Gelukkig regende het weer, dus heel treurig waren we er niet over. Op de valreep nog een handig tentje op de hoek gevonden waar je zelf je eten kan aanwijzen. Heerlijk en voor een hele goede prijs! Eerst met de bus naar het plaatselijke aiport en vervolgens met een shuttel bus naar het internationale airport. Hier ons een beetje verveeld doordat er zo goed als geen winkeltjes waren. Op een of andere manier moet je met de goedkope vluchten altijd overstappen. Wij gingen via Belo Horizonte. Dit was zo'n kort vluchtje dat op het moment dat ik m'n stoel naar achter deed om te slapen, de vrouw alweer kwam zeggen dat hij rechtop moest. Desi had na de landing nog niet eens d'r cola op. Even relaxen op Belo en door naar Salvador. Desi en ik zaten ons al meerdere keren af te vragen hoe het nou kwam dat de 2de vlucht maar een half uur zou duren en de plaats verder weg was. Totdat het lampje ging branden. Ondanks dat we naar het oosten reizen gaat de klok een uur terug. We hebben nu ipv 3 uur weer 4 uur tijdsverschil.
Salvador staat er niet om bekend om zeer veilig te zijn. Aangezien we 's avonds laat aankwamen hadden we een taxi geboekt via het hostel. Met enige twijfel of er ook echt iemand kwam, werden we opgewacht door een guitig mannetje dat een papiertje met 'ELLEGIEN' er op geschreven. Eerste keer dat we werden opgewacht. Best grappig.
Het hostel had hele goede recensies. Sommige dingen waren echt wel over nagedacht, maar echt schoon was het niet. Het 'think green' systeem van de lampen werkte ook niet echt waardoor de helft van de gang vrij donker was. Nou goed, inmiddels redden wij ons overal wel. Zolang er maar niemand snurkt haha.

5 jan: we zijn in Salvador de Bahia. Een koloniale stad met veel gebruiken die zijn overgebleven uit de slavernij tijd. Ook de stad waar de capoeira is ontstaan. 's ochtends deden we het rustig aan na een prima ontbijt. 's middags gingen we het stadcentrum verkennen. Ik hou hier wel van, mooie kleurrijke gebouwen, dames in klederdracht achter hun stentje met eten en muziek in de straten. 1 groot zomercarnaval hier. Uiteraard is het wel een touristische bende. Maar wat ze doen, doen ze wel goed waardoor ik het wel kan waarderen. In een zijstraat hoorden we het tromgeroffel al op ons af komen. Even kijken... Ja hoor een hele drumband (in nederland noem je dit denk ik een brassband) stond een showtje weg te geven. Iedereen lekker aan het swingen, trommels die in de lucht gingen, kleine dansjes die werden gedaan, heel gezellig. Na wat hints aan elkaar te hebben gelinkt kwam ik er achter dat dit de band is waarmee michael jackson 'they don't really care about us' heeft opgenomen. De band heet Olodum.
Vanuit het hostel werd ons een feest voor in de avond aangeraden. Wij hier met wat mensen naar toe. Het bleek een jazz jamsessie te zijn. Relaxt sfeertje al vonden we de muziek niet echt geweldig. Ze zijn hier in brazilie heel goed in het creeren van rijen. Een rij om je kaartje te betalen, een rij om naar binnen te kunnen, een rij om je drankje te betalen en een rij om het op te halen. Nou zo vul je je avond wel. Na onze heerlijke milkshake cocktail zijn we naar huis gegaan om nog te genieten van ons noodle-soepje.

6 jan: netzoals in Cuba hebben de slaven hier een geloof ontwikkeld waarbij ze de orishas aanhangen. Het is hier mogelijk om een dienst te bezoeken. Ik weet dat je in Cuba daar bijna niet toegelaten wordt dus was zeer benieuwd naar deze Candomble dienst. Dit gingen we begin van de avond doen. 's middags nog heerlijk door de stad gebanjerd wat een groot verschil was met gisteren. Wat een rust. Zondag he, dus iedereen nam een dagje vrij. Natuurlijk moesten ook wij even gaan staan op het balkon waar michael jackson ook heeft gestaan in de videoclip. Vind ik toch wel gaaf dat we op dezelfde plek hebben gestaan. 's avonds gegeten bij een heerlijk brazilliaans buffet tentje. Zelf opscheppen, wegen en klaar. Zo had ik voor 3,50 m'n bordje vol :-D
Voor de Candomble moesten we als het even kon volledig in het wit gekleed gaan. Desi had een jurkje geleend en ik had zowaar nog een wit hempje gescoord. Daar stonden we dan hoor, klaar voor de ceremonie. Een beetje spannend vonden we het toch wel. We werden eerst opgehaald in een auto en later moesten we in een bus. In de auto werd ons verteld dat we niet aan de anderen mochten vertellen hoeveel wij hadden betaald, doordat deze organisatie een deal heeft met het hostel betalen wij minder. Zo zie je maar weer hoe die dingen gaan.
Netjes werden wij geleid naar een balkonnetje in de zaal. Samen met nog heeel wat toeristen zaten we daar. In de bus werd ons verteld dat dit een welvarende gemeenschap is. We snappen nu hoe dat komt ;-)
De ceremonie kan je eigenlijk niet omschrijven met woorden maar ik zal een poging wagen. Iedereen was idd in het wit gekleed, er hingen honderden witte strookjes aan het plafond en de percussie spelers draaiden al warm. Even laten kwam er een hele groep voornamelijk dames binnen met gigantische witte jurken die wijd uilopen vanaf de borst (geinspireerd op lodewijk de 14de, werd ons verteld). Vervolgens ontstond er een begroetings ritueel waarbij iedereen op de grond dook en op zij eigen manier de gebaren uitvoerde. Vervolgens gingen de mensen bij bosjes in trans. Ook mensen uit het publiek werden afgevoerd. Na waarschijnlijk 2 uur, kwamen een aantal mensen terug in de kleding van Oxala. De orisha die hoort bij deze dag/ceremonie. Aangezien de ceremonie hierna nog 2 uur duurt zijn we halverwege vertrokken. Niet goed wetend wat we hier nou over moesten zeggen kwamen we weer naar buiten.

7 jan: ik had nog wel graag een dansles willen volgen hier maar helaas lukte dat niet ivm de zomervakantie die hier nu is. Wat we nog wel konden doen is naar een dansvoorstelling, die staat voor vanavond in de planning. 's ochtends hebben we heerlijk een wasje gedaan met de hand. Met zo'n bak met ribbeltjes, een zeepje en een borstel. Ik wist niet eens dat zo'n borstel bestond. Kan je nagaan. 's middags zijn we naar een museum gegaan over de afro cultuur in de hoop wat meer duidelijkheid te krijgen over gisteravond. Helaas is ons portugees is nog niet zo goed ontwikkeld :-P Kaartjes gehaald voor vanavond en heerlijke acai gegeten. Thuis omgekleed en maar weer bij hetzelfde goedkope tentje als gisteren gaan eten. Voor een tientje hadden samen te eten en te drinken, ongelofelijk.
Op naar ons kleine theatertje. Een show waarin ze veel traditionele dans laten zien die we gister ook tijdens de ceremonie hebben gezien. Daarnaast was er een vuurdans. Die man kwam op met een grote baak vuur op zijn hoofd en 2 kleine in zijn handen. Je voelde de hitte er vanaf komen. Desi en ik keken elkaar aan, dit had in ons theater niet gemogen. De man liep rustig door de bakken vuur heen en smeerde het over zijn hele lijf. Aan het eind was er nog een samba do roda gecombineerd met capoeira waar ze wel iets meer uit hadden kunnen halen. Gister en vandaag vulden elkaar echter goed aan en we hebben zo een aardig beeld gekregen van de rituelen hier. In diezelfde straat zou 's avonds nog een band optreden als opwarmertje voor het carnaval. Dat moeten we natuurlijk zien. We liepen de tent binnen en Desi vroeg 'is dit de brazilliaanse lady gaga ofzo'. Overal zagen wij mensen die we tegenwoordig 'achteneenhalf' noemen. Dit is het deel van het strand van Ipanema waar alle homo's verzamelen. Hoe meer mensen we zagen hoe meer we ons afvroegen of we op het goede feest waren. Toen ook nog ´I will survive´ werd gedraaid wisten we het zeker... We zijn op een homo feest. Dat hadden ze ons er weer eens niet bij verteld. Maar het was wel lachen, we keken onze ogen uit. Amsterdam is er echt niets bij, this is the place to be.
Het feest was leuk, overal hossende en swingende mensen, al waren we er op een gegeven moment wel klaar mee. Lekker naar huis.

8 jan: we gaan richting Paul. Een vriend van mijn familie. Eerst stoppen we nog halverwege in het plaatsje itacaré. Snelste weg om daar te komen is met de boot naar een eiland en vanaf daar met de bus. Ja heel logisch. De bus zou ong 4 uur duren. Jaja inmiddels zitten we er al weer 5 en een half uur in en krijgen we een tour langs alle hutjes op brazilliaanse heides. Blog is inmiddels wel af nu :-)