La vida es un carnaval

8 feb: Vandaag niet heel druk bezig geweest maar ons voornamelijk bezig gehouden met het carnaval. Toch een pruikje gekocht en de bijbehorende traditionele bloemen en hoedjes. Verder laten we onze tassen hier zodat die niet gestolen kunnen worden (nou ja, gaan we dan maar vanuit) en pakken we onze weekend tasjes. Een lekkere lunch gehad met brood wat vol bleek te zitten met pruimen en eindelijk een soort aioli. Lang leve Colombia.

9 feb: Ze hebben hier een door-to-door service. Niet heel goedkoop maar aangezien we niet wisten wat ons te wachten stond in Barranquilla hebben we hier toch maar gebruik van gemaakt. Koffers achter gelaten in het hostel en met ons rugzakje (of boodschappentassen aangezien desi d'r rugzak kappot is gegaan) op pad. Uiteraard iets later dan gepland werden we opgehaald. Desi en ik gelijk knock out natuurlijk en wakker geworden met de vraag:'moeten jullie er hier uit?'. We hebben geen idee meneer, maar gelukkig stond een meisje al op ons te wachten. We verblijven bij een vriend van de jongen die het hostel in Cartagena runde. Er zijn namelijk maar een paar hostels in Barranquilla omdat er buiten carnaval niets te doen is. Alle locals verhuren dus hun huis waar alle toeristen blijven. Wij werden weer opgewacht door de zus van die vriend die ook haar huis had omgebouwd naar 1 groot hostel. Hier in het noorden praten ze erg snel en slikken ze de helft van het woord in. Conclusie: we begrepen geen sikkepit van wat de beste dame allemaal tegen ons zei. Uiteindelijk maar met haar meegelopen om nog meer mensen op te haalen of zoiets. Prima doen we 'even'. Nou dit was gelijk een voorteken van hoe het hier gaat. 'Even' is niet van de partij. Na bijna een half uur te hebben gelopen naar eigenlijk geen idee te hebben waar naar toe kwamen we eindelijk aan bij het appartement van haar broer. We keken onze verschrikte ogen uit. De matrassen in de woonkamer waren gevuld met mensen als sardientjes en naarmate we langer daar zaten kwamen er steeds meer mensen uit verschillende kamers en arriveerden er ook nog nieuwe mensen. Mams lief liep er rustig doorheen en vulde het water aan wat het tijdelijk niet deed.
Na hier een poos gezeten te hebben zonder enig idee wat het plan was gingen we met de helft van de mensen terug naar ons huis. Met 2 andere Nederlandse meisjes bleven we maar hopen dat er niet teveel mensen mee zouden gaan. Na een lange en trage terug weg werden wij met Anne en Carlijn op 1 kamer gezet. Wat een zegen. De rest mocht lekker tegen elkaar aan een plekje zoeken. Waarom weten we niet zo goed, maar we hadden een streepje voor bij 'de zus (vanaf nu genaamd Fara, ik gok dat ze zo heette)'. Na even een kant en klare warme lunch naar binnen te hebben gewerkt en onze pruik + accessoires op te hebben gezet waren we er klaar voor. Zoals we al hadden gehoord zijn schuim, en meel grote gangmakers voor dit feest :-S. Vandaar de pruik, die houdt dit een beetje tegen. Bij kennissen van Fara konden we op de grond gaan zitten voor 3 rijen stoelen om de optocht te aanschouwen. De schuimspuiten moesten natuurlijk wel even uitgeprobeerd worden op de toeristen. Desi liet het maar gebeuren in de hoop er snel van af te zijn. De lokale bevolking leefde zich lekker uit op haar en al snel zat daar een totaal ondergesneeuwd hoopje mens. Het zag er niet uit en ondanks dat ik wist dat mij dit ook nog stond te wachten kwam ik niet meer bij van het lachen. Gelukkig gingen de andere toeristen er lekker op in waardoor zij het doelwit werden en kregen wij alleen maar de normale laag en niet de volle laag ;-).
De parade met veel kinderen maar ook oudevandagen en alles wat er tussen zit. Het was leuk, maar niet spectaculair. Toen het donker werd gingen we met de groep naar een feest. Een nieuwe aangewezen leider nam de leiding maar wist eigenlijk niet zo goed waar we naar toe moesten. Na veel discussie, geslenter en lang wachten gingen we dan eindelijk naar een feest toe. Nog snel een areppa van de straat geplukt en op naar het feest. Een openlucht feest op wat eigenlijk het plein voor een basketbalzaal is. Een combinatie van pop, cumbia, vallenato, salsa en de hele mikmak. Er heerste een hele goede sfeer en we hebben het goed naar ons zin gehad. Twee meisje stonden helemaal uit hun dak te gaan met standaard dansjes. Eerst vonden we het vrij irritant, maar toen we mee gingen doen was het heel gezellig, bleken ze vloeiend engels te kunnen spreken en waren ze hartstikke aardig. Naarmate de avond vorderde werd iedereen wat losbandiger en vlogen de emmers met ijswater (om het bier koud te houden) door de lucht. Het is hier vrij warm maar ik kreeg het al koud met dat schuim over me heen, laat staan nu. Nou ja, lekker blijven dansen dan krijg je het wel weer warm. Leuk om te merken dat de sfeer verder uitstekend blijft. Geen opstootjes of wat dan ook. Wel was een aantal mensen hun portemonnee kwijt geraakt maar dat is hun eigen stomme schuld. Je wordt van te voren uitgebreid gewaarschuwd en als je alles gewoon onder je kleding draagt gebeurt er niets. Wij hebben dan ook geen foto's gemaakt maar hopen er later een paar te ontvangen van Anne en Carlijn, even geduld. Het voordeel van vroeg beginnen met feesten is dat je er ook rederlijk vroeg wel weer klaar mee bent. Hier hou ik wel van, lekker geslapen in ons eigen kamertje.

10 feb: Vandaag is de grote dag van het carnaval. Na nog een redelijke nacht en een ontbijtje/lunch bij een buur restaurantje waren we er weer klaar voor. De anderen in ons huis waren dit echter nog niet dus gingen wij met 2 andere Nederlandse meisjes naar de parade die vandaag dus op een andere plek was zoals we zagen. Wij met de taxi naar de nieuwe plek waar de gehele straat afgezet was met hekken. We konden een stoeltje huren voor 2,50. Toppie doen we dan. Nou in grote afwachting van wat er komen ging, viel het eigenlijk een beetje tegen. Veel folklore groepen met dezelfde uitziende kostuums die schuivelend (of rennend of zittend doordat ze even pauze namen) voorbij trokken. Ondertussen onze volgende reis naar Brazilie gepland wat toch ook nog wel op ons lijstje blijft staan met genoeg andere dingen. Op een gegeven moment was er meer aandacht voor de mensen achter ons die elkaar vol met schuim aan het spuiten waren dan voor de parada die mondjes maat voorbij trok. Op een gegeven moment hadden we het wel door, werd het donker en gingen we op zoek naar onze locals. Erg fijn dat we met hen samen konden zijn want dat geeft toch een stuk veiliger gevoel. Voordeel hier is dat er overal mensen op straat staan met een mobiele telefoon waarmee je even kan bellen. In die chaos konden we elkaar natuurlijk niet echt horen maar ze waren bij het parque de los musicos. Met z'n 4en een taxi geregeld die wel wist waar het was. De hele stad door gereden en wij die de hele tijd met vraagtekens vroegen of we er al bijna waren. Op een gegeven moment werden we er ergens bij een pleintje er uit gezet. Oh oh dit ziet er niet goed uit. Gelukkig was er weer iemand waarbij we konden bellen en bleek de chauffeur ons gewoon doodleuk naar het verkeerd plein te hebben gebracht aan de volledig andere kant van de stad. Fijn. Gelukkig hebben de dames van de telefoontjes ons goed geholpen en konden we in een taxi weer precies hetzelfde stuk terug. Hier kwamen we wel gelukkig in een keer de rest tegen die eigenlijk geen flikker bleken te hebben gedaan. Zoals gewoonlijk was het weer een grote treuzel boel met een hoop schuim en eindigden we uiteindelijk midden op straat met muziek van verschillende tentjes die ons omringde. Na gisteren was dit niet zo'n geweldig feestje maar wel lekker low budget en leuk om meegemaakt te hebben. Inmiddels was ik echter wel een beetje klaar met het ondergespoten worden door schuim, water, bier en meel (gelukkig is de meeldoop ons bespaard gebleven) Uiteraard weer met allerlei Colombianan gepraat die hun uiterste best deden om Engels te spreken en vooral hopen dat wij het naar ons zin hebben. Thuis aangekomen moesten we nog een in coma gezopen jongen uit ons bed plukken. Desi nam het luidruchtige voortouw en mij kon je opvegen van het lachen. Na veel geroep, geklap, gepor en getrek konden we hem uiteindelijk ons bed uit duwen. Snel nog een zeer verkoelende douche en lekker het bed in.

11 feb: 's ochtends wakker geworden in het grote chaos huis. Een ontbijtje gehad, afscheid genomen van iedereen. En hopen dat we met de taxi nu naar de goede plek gaan. Alles verliep goed en ook onze koffers stonden nog in ons hostel. Carnaval is helemaal goed verlopen, toch wel een beetje een opluchting. Nu lekker weer eens wat koken.